bambu

Bambular iki yüzden fazla türe ayrilir. Bazi bilim adamlari bunu bes yüze kadar çikarirlar. Bambulardan çogu Asya’ da, büyük bir kismi ise Amerika’ da, bazilari Afrika’da, deniz yüzeyinde 3.000 m ( Himalaya ), hatta 5.000 m ( Andlar ) yükseklige kadar yetisir. Bambunun, içi bos ve dügüm dügüm bölmeli bir gövdesi, dügümlere bagli sürekli yada süreksiz bir yaprak kini ve basaklardan olusan az çok dalli salkim biçiminde çiçekleri vardir. En büyük bambu türü ( Cava’ da yetisen Gigantocloa maxima ) 45 m boy yapar.

Hemen hemen bütün bambular, Güney Avrupa iklimine uyum gösterir. Bugün bambular tropikal kusakta yer alan ülkelerin hemen hepsinde yetistirilmektedir. Çin kökenli olan saz bambu, Cezayir’ de yetistirilir. Bambular kök parçalariyla yetistirilip çogaltilir. Bambularin hafif fakat esnek ve dayanikli olan gövdeleri ( saplari ), gemi diregi ve yapi gereci olarak kullanilir. ( Çin ve Japonya’ da bazi köylerde evlerin tümü bambu odunuyla yapilmistir.) bambu gövdeleri enine kesilerek, bunlardan vazolar, kutular, trampetler yapilir. Körpe filizleri sebze olarak yenilir. Bazi bambu türleri çok nitelikli kagit hamuru verebilir. XVII. yy.’ da, Avrupa’ ya ithal edilen bambu gövdelerinden az çok islenerek evlerde, teraslarda ve bahçelerde kullanilabilen hafif mobilyalar yapildi. Türkiye’ de XIX: yy.’ in ikinci yarisinda, saray bahçelerinde yetistirilmeye baslayan bambulardan bir grup bugün Beylerbeyi Sarayi’ nin bahçesindedir. Akdeniz ve Ege Bölgelerinde de bambu yetistirilebilir